POEM / कविता

केटाकेटी हुँदा आउँथ्यो दसैँबेस्सरी आउँथ्यो आकासमा उज्यालोफुल्थे सयपत्री, गोदावरी र मखमलीबज्थ्यो मालश्री धुनर छुन्थ्यो मनको गह्रासम्मघन्कन्थे रेडियोमा शुभकामनार थर्कन्थे गाउँ बस्तीधुन्धान आउँथ्यो बास्नाकटराइजको घाँघरधान खेत र कोदो बारीदेखिन्थे उज्यालालाग्थ्यो दसैँ

पिपला ढुङ्गाना कोखको मुल्य तोकिएको समयमातिमीले मलाईग्रहण गर्नै हुँदैनथ्योआमामलाई मान्छे भएर जन्मनु थियोबित्थामायो दुनियाँ देख्न हत्तारमाच्यापिँदै निस्किएँ मर फेर्दैछु स्वासवादको गन्ध मिसिएको हावामा ।जसले निम्त्याएको छ खतरातिम्रै अस्तित्वमाथि डर छकतै

पिपला ढुङ्गाना कसैले भन्योरातो हुन्छ पैसाको मुखसानोमा बा भन्नुहुन्थ्योरातो हुन्छ बाघको मुख भनेरबासँगै चिडियाखाना घुम्दाबाघ नदेखेपछिरातै भएको थियो मेरो अनुहार पनिरातै थियो दशैँको मुहाररातै थियो कुलपुजाको जमीनहो, रातै थिएदशैँको अक्षता

साँच्चै अचम्मकै मझधारमा रोकियो पानी माग्दै जिन्दगी किनारमा रोकियो देख्नेले अनेक देखे भाग्य पनि मुहारमा घुमिफिरी कुरा उहि निधारमा रोकियो ज्याला लिएर गुजारा गर्नेले बिर्से सास फेर्न जब राहत राजनितिको

-पिपला ढुङ्गाना अप्रत्याशित समय भावावेशको संघार केहि मिठा त केही तिता आफ्नै जिन्दगीले बाँचेको जिन्दगानी पोल्टाभरिको उकुसमुकुस, र मुठ्ठीभरिको सकस साक्षी राखेर एक फाँको मुस्कान चपाइरहन्छ मान्छे समाज नामक सर्कसमा

पिपला ढुङ्गाना प्रसव पीडाले छट्पटाइरहेकी बनिनसकेकी आमाले सन्तान जन्मिनुँको पूर्व सन्ध्यामा जमिन जतिकै उचाइको आवाजमा मागिन् आगोको मसीले भावना कोर्ने अनुमति र भनिन् जुनाफ एकैछिन पर्खनुहोस् एउटा तीतो चिठी लेख्न

पीपला ढुंगाना ए मलाई नङ्ग्याउन लागिपरेका मान्छेहरू ! म नाङ्गै छु सदियौँदेखि निडर भएर उभिएको वस्त्र च्यातिएको जुलुङ्गोजस्तो । जसको लज्जा जमानामा नै लुटिसके एक हुल बाँदरहरूले अनि थिल्थिलो हुने

मुकुण्डो भित्रका मान्छेहरु मान्छे प्रेमको जाल रचेर आफ्नो जरुरत पुरा गर्न यति विघ्न हतारमा छन् कि कुल्चिन्छन् आफ्नै प्रेम लत्याउँछन् आफ्नै बचन रेट्छन् विस्वासको घाँटी तैपनि भन्न छाड्दैनन् म प्रेमको

आमा फर्कदैछु आफ्नै मुल थलो बोकेर एक पोको भोक लिएर अलिकति साहस साथ लागेर केही थान संगीको किनकी भरोसा आफ्नै माटोको लाग्दो रहेछ झल्झली याद आइरहेछ छाडेर घर सपना किन्न