दियो जस्तै बलिरहनु चिर्नुछ निष्पट्ट रात तिमीले
सुख मात्रै पोख्नु भेट्न आफ्ना हरुको साथ तिमीले
आफ्नो लागि आफैँ लड्न सिकाए झैँ प्रियसीलाई
समयको मल्हम लगाइ पुर्नुछ थुप्रै घात तिमीले
प्रकृति
सबै समान सबै उस्तै समयले आँट्यो भने
उचाई क्षणमै ढल्दो रैछ प्रकृतिले काट्यो भने
मैँ बलियो बाँङ्गो मैँ छु भन्नु पनि व्यर्थ रैछ
आणविक कै चल्दैन जोर जैबिकले ढाँट्यो भने
जिन्दगी
आगो भर्भराउँथ्यो देखियो आज काल भर्भराइरहेको
जीवन रुपि श्लोक गाउने अोठ बेस्सरी थर्थराइरहेको।।
कृष्ण तिमी माया माया भन्छौ अन्जान बालक जसरी
म सुन्दैछु सुस्केरा सुन्दैछु पुकार जिन्दगी बर्बराइरहेको।।
काल
आफ्नै आविष्कार आफ्नै अघि काल बनेर कराइरहेछ
आफ्नाकै छुवाई आफ्नैका लागि घाउ बनेर चहराइरहेछ
मृत्युको असली भय के हो?सोध्नु काँपिरहेको बिरामी सँग
धान्नकै लागि एक मुठ्ठी प्राण आज विश्व हडबडाइरहेछ
प्रहर
तिम्रो निम्ति देउरालीमा बनाएको घर एउटा
बिर्साउने सबै गल्ती विस्वासीलो भर एउटा
मैले पुज्ने देउता तिमी सधैँ पुजा लायक बन्नु
कता छुट्छ कस्ले जान्नु जिन्दगीको प्रहर एउटा।।
झूटाहरु
न चुमेरै आफ्ना भए चुरोटका ठुटाहरु
खेपि अप्जस जोगाउँछन् फूल गुलाबका
वुटाहरु
परिस्थिति अलिकति तल माथि पर्नु पर्छ
आफैँ बाटो तताउँछन् नकावधारी झूटाहरु।।
प्रित
उ नै गित संगित उहि प्रित क्यारि भयो होला?
एकै मान्छे जिन्दगीको रित क्यारि भयो होला?
मेरो निम्ति संजीवनी बुटी नै हौ भन्ने मान्छे
आज फेरि अर्कै मान्छे सित क्यारि भयो होला??