-पिपला ढुङ्गाना

अप्रत्याशित समय
भावावेशको संघार
केहि मिठा त केही तिता
आफ्नै जिन्दगीले बाँचेको जिन्दगानी
पोल्टाभरिको उकुसमुकुस, र
मुठ्ठीभरिको सकस साक्षी राखेर
एक फाँको मुस्कान चपाइरहन्छ मान्छे
समाज नामक सर्कसमा
स्थापित गरिराख्न आफूलाई

सडिसक्छ जिन्दगी
मुर्दाघरमा राखेको लाश जसरी
डसि डसि लम्पसार पार्ने
उहि समाजको मझेरीमा
त्यहि पनि
लगाइरहन्छ मान्छे जिन्दगी जिन्दावादको नारा।
अनि चिच्याउँछ आफ्नै आँखा अगाडि
साक्षी राखेर ऐनालाई
र भन्ने गर्छ
ए मान्छे तिमीलाई तिमी हुनुमा के ले रोकेको छ हँ?
तरंगित बनेर ऐना भित्रैबाट
सवालको जवाफ आउँछ
ए हमसकल
तिमीले यहि रंगमन्चमा
मान्छेको अभिनय वाला
नाटक मंचन गर्नुछ
अझै थुप्रै बर्ष।।