परदेशी लाइ पत्र

आमा फर्कदैछु आफ्नै मुल थलो
बोकेर एक पोको भोक
लिएर अलिकति साहस
साथ लागेर केही थान संगीको
किनकी
भरोसा आफ्नै माटोको लाग्दो रहेछ

झल्झली याद आइरहेछ
छाडेर घर
सपना किन्न हिँडेको दिनको
मुटु भन्दा पनि पेट ठूलो हो
सिकाउँदैछ समयले
र त म
मुटु जस्तो शहरलाई
हल्लाएर बिदाइको हात
चाल्दैछु पाइला
सम्झेर आफ्नै हरियो खोरिया

किनकी भोकको उपचार
आफ्नै खोरिया हो
जो वर्षौँ देखि बाँझो छ
भिज्न नपाएर पसिनाले